5

- I pamiętaj, - zaczęłam, kiedy podszedł już do drzwi – masz być spokojny, opanowany i nie odwalić niczego. Zero agresji. – przeliterowałam ostatnie zdanie – Albo już nigdy nie wrócę do stolicy.

- Czyli co? Mam być potulnym barankiem i nie faulować, ani nie pyskować, tak? – pokiwałam głową na potwierdzenie – Ale chcę buziaka, Skarbie – posłusznie pocałowałam go w policzek.

- A spróbuj mi tylko strzelić bramkę, to więcej mnie nie zobaczysz – zmrużyłam oczy, chcąc wyglądać poważniej.

- Skarbie, ja cię znajdę nawet na końcu świata – przysunął mnie do siebie bliżej i musnął moje usta.

- No, Aveiro, nie zapędzaj się. A teraz idź się szykować na mecz – wypchnęłam go na korytarz.

***

                Początek meczu był świetny. Już w czwartej minucie Neymar Jr strzelił gola. Niestety w 34. minucie Piqué zagrał ręką, będąc w polu karnym. Oznaczało to jedno – rzut karny dla Królewskich. Złapałam się za głowę, widząc, że do piłki podszedł Cristiano. Wystarczyło jedno spojrzenie. Wiedziałam, że pozostawi Claudio bez szans. Schowałam głowę w dłoniach, kiedy kibice w białych koszulkach podskakiwali jak szaleni. Pogrążyłam się we własnych myślach.

- Cat? – szturchnął mnie Romeo – Jest przerwa. Idziemy po coś do picia? – zapytał z nadzieją. Popatrzyłam na chłopca i blado się uśmiechnęłam. Pokiwałam głową i poszliśmy w stronę baru – Catalina?

- Nom?

- A zrobimy sobie zdjęcie? – wyszczerzył się, a mi od razu poprawił się humor.

- Madridista i culé na jednym zdjęciu? Kusząca propozycja. Ale pod jednym warunkiem. – powiedziałam, wyciągając z kieszeni komórkę – Przytulisz mnie, mój ty Romeo.

                Chłopak w klubowej koszulce Realu natychmiast mnie objął, a ja cyknęłam nam fotkę. Przed barem stała dość długa kolejka. Młody niecierpliwił się, nie chcąc spóźnić się na drugą połowę. Na niewiele zdawały się moje słowa, więc po prostu go przytuliłam. Chyba trochę pomogło, ale kiedy barman powiedział, że na kawę trzeba będzie poczekać… Widząc minę kuzyna, kazałam mu zabrać zimne napoje dla braci i wracać na trybuny. Powiedziałam, że zaraz do nich dołączę. Niechętnie, bo niechętnie, ale zgodził się.

- Madridista i culé. To się nie zdarza często – usłyszałam głos za plecami, więc się odwróciłam. Przede mną stał wysoki mulat z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Cóż poradzić? Nie dałam rady przekonać go do naszych barw. – uśmiechnęłam się promiennie – Ma sentyment do Realu… - westchnęłam.

- Jak podoba się mecz? – przyglądał mi się dokładnie, a ja byłam pewna, że już gdzieś wcześniej widziałam te oczy. No tak! To był ten facet, który wpadł na mnie na koncercie! Nie wierzyłam w to, że wtedy go nie rozpoznałam!

- Do karnego było w porządku. – wzruszyłam ramionami – Przykro mi, że nie grasz.

- To ty wiesz, że ja… No tak – pokazał na koszulkę.

- Nie martw się. Twój debiut w El Clásico jeszcze nadejdzie – mrugnęłam do niego okiem.

- Ta, ciekawe kiedy.

- W takich meczach najlepiej debiutuje się na własnym stadionie. Santiago Bernabéu nie jest od tego. Muszę już lecieć. Zizou mnie zabije, że mu kawy nie przyniosłam – zaśmiałam się, zabierając ze sobą kubki z kofeiną.

- Poczekaj, dowiem się chociaż, jak masz na imię? – zawołał za mną.

- Catalina! – odkrzyknęłam i zniknęłam mu w tłumie.

***

                W drodze powrotnej David i Romeo cieszyli się jak głupki. Ja, Brooklyn i Cruz mieliśmy nieco smutniejsze miny. Dlaczego? Bo mecz skończył się 3:1 dla Madrytu! Widząc smutek w oczach najmłodszego z rodziny Bekham, uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco i powiedziałam:

- Następne El Clásico będzie nasze. – poczochrałam mu włosy – A z Ronaldo to ja sobie porozmawiam – dodałam poważnie.

- Ej! Tak nie można! – obruszył się średni z braci.

- A o co się założysz? – pokazałam mu język.

- On i tak cię nie posłucha.

- Nie byłbym tego taki pewny, Młody – zaśmiał się pierworodny Davida.

- Ciekawe czemu – naburmuszył się.

- Bo widzę, jak on patrzy na naszą siostrzyczkę – zachichotał, bo dostał ode mnie kuksańca.

***

Wyszedł trochę krótszy niż zamierzałam, ale myślę, że nie jest źle. ;)

Czekam na Wasze opinie. ;*