14

                Nad ranem obudziło mnie bardzo jaskrawe słońce. No kto to słyszał, żeby zaraz na drugi dzień po imprezie tak dawało po oczach? Ktoś tam na górze chyba najwidoczniej miał z nas niezły ubaw. Przeciągnęłam się ostrożnie, żeby nikogo nie zrzucić z łóżka. Zamrugałam kilka razy i dopiero wtedy dojrzałam stojącego w drzwiach bruneta.

- No widzę, że nieźle się tu zabawiałaś. Beze mnie – podkreślił ostatnie zdanie.

- Mhm. Też się cieszę, że cię widzę, Skarbie. – zachichotałam i próbowałam się podnieść, ale ci ciężcy faceci oparci o mnie wcale mi nie ułatwiali sprawy. Spojrzałam niemal błagalnie na Portugalczyka – Pomożesz mi wstać?

- Nieźle się wczoraj upiłaś. – westchnął i wyswobodził mnie z objęć kumpli, najnormalniej w świecie zwalając ich na podłogę. Momentalnie odezwały się jęki – Cicho. Na drugi raz będziecie pamiętać, że nie zasypia się w jednym łóżku z przyszłą panią Aveiro – mrugnął do mnie okiem.

- Ja tam wcale zasypiać nie muszę. Można by znaleźć ciekawsze zajęcie – zaśmiał się Silva, za co został zdzielony po głowie przez starszego kolegę.

***

                Pojechałam do ośrodka treningowego razem z CR7 – mieli popołudniowy trening. Przywitałam się z chłopcami, a następnie ruszyłam na siłownię. Kiedyś często tu ćwiczyłam, kiedy ci idioci biegali po murawie. Szybko przebrałam się w szatni w szare shorty i seledynowy biustonosz sportowy. Na stopy zarzuciłam moje NIKE, wzięłam butelkę wody i zaczęłam ćwiczyć.

Z mojego telefonu sączyła się muzyka, więc nie było mi smutno, ani nie czułam się samotnie. Po niecałych dwóch godzinach zaczęłam się zbierać, żeby mi przypadkiem moja podwózka – czytaj Ronaldo – nie uciekła. Stanęłam przy oknie i pociągnęłam duży łyk wody mineralnej. Usłyszałam odgłos zamykanych drzwi, więc spojrzałam w tamtą stronę. Okazało się, że odwiedził mnie przystojny Brazylijczyk. Ucieszyłam się, bo od czasu podpisania jego kontraktu z Królewskimi, zaprzyjaźniliśmy się. To był naprawdę cudowny facet.

- Hej. – uśmiechnęłam się do niego – A ty co taki smutny, hmm?

- Hej. Nie jestem smutny, wydaje ci się – kłamał.

- Lucas, daj spokój. Widzę przecież, że coś jest nie tak. – poklepałam go po ramieniu – Możesz mi powiedzieć. Podobno dobrze słucham – mrugnęłam do niego.

- No bo wiesz… - zaczął niepewnie – Ja się tu niedawno przeprowadziłem i po prostu jeszcze czuję się samotny. Chłopaki niby traktują mnie dobrze, ale to nie to samo. Każdy facet potrzebuje czasem dziewczyny… - westchnął.

- Oj, biedaku. – przytuliłam go – Bądź cierpliwy. Jeszcze znajdziesz swoją księżniczkę. Jestem tego pewna. Kto wie? Może już jutro?

- Miłość. – prychnął – Nie łatwo jest znaleźć kobietę, która nie leci tylko na twoje pieniądze i sławę. – popatrzył na mnie – Ty chyba jesteś wyjątkiem.

- Uwierz mi, że nie.

- Ale jesteś mądra, śliczna. – wyliczał – Wiesz, co to jest spalony. Jesteś wszystkim, czego mógłby chcieć mężczyzna – objął mnie w tali.

- Lucas…

- Wiem, przepraszam, ale ja tak bardzo potrzebuję bliskości. Żeby ktoś mnie przytulił, pocałował. – odsunął się – Nie powinienem był.

- Nic się nie stało. Nie obraziłam się. Wiem, że jestem spocona, ale chodź tu – przyciągnęłam go do siebie i mocno się w niego wtuliłam.

- Dziękuję. Jesteś cudowna. – cmoknął mnie w czoło – No to już mnie ktoś przytulił. Teraz jeszcze muszę znaleźć kogoś, kto mnie pocałuje – jego śliczne brązowe oczy śmiały się.

- Tylko pocałunek. – pogroziłam palcem i wpiłam się w jego usta. Całował całkiem nieźle. Oderwałam się od niego i szeroko uśmiechnęłam – Dobra, a teraz wypad, bo muszę się przebrać – pokierowałam go w stronę drzwi.

- Jesteś pewna, że sobie poradzisz? Może mógłbym jakoś pomóc? – poruszał zabawnie brwiami, a ja wybuchłam śmiechem.

- Silva, wynocha, już! Albo poznasz gniew Zinedine’a Zidane’a – zagroziłam, a piłkarz potulnie udał się do swojej szatni.

                Szybko wzięłam prysznic, poprawiłam włosy, założyłam kaszmirową tunikę od THE ELDER STATESMAN, podmalowałam się delikatnie i zabrawszy moją torbę treningową, udałam się pod szatnię Los Blancos.

Oparłam się o ścianę i czekałam, aż CR7 wyjdzie. Wolałam nie wchodzić do środka i ryzykować, że dostanę czyimiś majtkami… Po 10 minutach Karim, Iker, Sergio i Cris opuścili swą pieczarę. Przywitałam się z nimi, ale Portugalczyk totalnie mnie olał i nie zwracając na mnie uwagi ruszył w kierunku parkingu. Nie miałam pojęcia, co go ugryzło.

- Cristiano! – krzyknęłam za nim, ale się nie odezwał – Aveiro, do cholery! Odwieziesz mnie, czy mam sobie szukać transportu?! – wydarłam się, a on jedynie gestem ręki pokazał, żebym za nim poszła.

                Atmosfera w samochodzie była wręcz nie do zniesienia. Nie odezwał się do mnie ani słowem. Nie wiedziałam, o co chodziło. Coś się stało? Kiedy zaparkował przed moim apartamentem już miałam wysiąść, ale coś mi się przypomniało.

- Wejdziesz?

- Nie, dziękuję. Spieszę się – odburknął.

- Nie zajmę ci dużo czasu. Chciałabym po prostu, żebyś przekazał coś Juniorowi – wytłumaczyłam.

- Mój syn nie potrzebuje od ciebie prezentów – patrzył przez okno, a ja niepewnie dotknęłam jego kolana. Drgnął, ale się nie ruszył, więc zabrałam dłoń.

- Słuchaj, ja się ciebie nie pytam o pozwolenie. Mam dla niego mały prezent i nie uważam, że to coś niestosownego. Ale skoro nie chcesz tego wziąć to trudno. Wyślę mu paczkę pocztą. Już z Londynu – otworzyłam drzwi i już po chwili kroczyłam chodnikiem ku klatce schodowej.

- Czekaj – powiedział i ruszył za mną.

                Po jakże męczącej podróży na ostatnie piętro w końcu znaleźliśmy się w moim mieszkanku. Rzuciłam torebkę na kanapę i pobiegłam do garderoby, gdzie miałam zapakowaną marynareczkę. Wróciłam do salonu i stanęłam naprzeciwko piłkarza. Jego zachowanie nie dawało mi spokoju. Położyłam pakunek na stoliczek i popatrzyłam prosto w pełne bólu oczy mężczyzny.

- Cristiano, powiesz mi w końcu, co się stało?

- Co się stało? Nie udawaj. Widziałem, jak się całowałaś z Silvą – jego nazwisko wymówił z pogardą.

- I co z tego? – zbiłam go z tropu tym pytaniem.

- Jak to co z tego?

- O ile się nie mylę, to jestem wolną kobietą i mogę się całować i robić inne rzeczy kiedy tylko chcę i z kim chcę.

- No tak. – zaśmiał się, ale nieprzyjaźnie – Jesteś wolną kobietą. – zbliżył się do mnie i chwycił moją twarz w dłonie – Wolną kobietą, która bawi się uczuciami innych. Wiesz, że to nie ładnie się tak kimś bawić? Zwłaszcza kimś, komu na tobie zależy? – wysyczał, a moje oczy momentalnie zaszły łzami – Nie powinienem był dopuścić do tego, żeby mój syn mówił do ciebie „ciociu” – nie wiedziałam, co powiedzieć. Zatkało mnie. Poczułam, jak po moim policzku spływa jedna ogromna łza. Zaraz za nią poleciały inne. Portugalczyk patrzył na mnie uważnie, a ja widziałam jego zbolały wyraz twarzy, kiedy zauważył, że płaczę. Odsunęłam się od niego, podniosłam paczuszkę i wcisnęłam mu ją w dłonie.

- W taki razie nie mów mu, od kogo jest ten prezent. – wyszeptałam – Jutro rano wyjeżdżam, więc możesz być pewny, że nieprędko mnie zobaczysz – otarłam słoną ciecz wierzchem dłoni i wyprosiłam go z apartamentu. Opadłam na kanapę i się rozryczałam. Dlaczego on mi coś takiego powiedział? Przecież ja się nie bawiłam niczyimi uczuciami. A ten pocałunek z Lucasem? Przecież to nic takiego. W końcu byłam singielką, więc mogłam robić, co mi się podobało. A on się tak wściekł. Nie miałam pojęcia czemu. Zresztą teraz to już nieważne. Podniosłam się, sprawdziłam, czy miałam bilet na jutrzejszy lot, przeczytałam jeszcze dokładnie datę – 21.01.2015 godz. 12:15 - umyłam się i zasnęłam.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ